Walka z tuszą zatem jak mądrze wyszczupleć?

Na świecie jest tyle samo ludzi na co dzień głodujących, co objadających się do granic możliwości.

Jedzenie więcej niż potrzeba (prowadzi do tzw. prostej otyłości) wypływa z rozmaitych przyczyn.

Po pierwsze sprawia radość, frajdę, na jaką możemy sobie pozwolić. Ciasto albo czekolada nie podkopią przecież budżetu domowego. Objadanie się jest również akceptowalne społecznie. Towarzyskie spotkania koncentrują się dookoła suto zastawionego stołu. Jemy nie dlatego, by zaspokoić łaknienie, tylko ażeby zagłuszyć problemy. Jak wynika z badań europejskich dietetyków, w dziewięciu wypadkach na dziesięć powodem otyłości są kłopoty psychiczne. To właśnie one stanowią autentyczny balast grubasa.

Dietetycy oraz psycholodzy sądzą, że odchudzać się nie trzeba żołądkiem, tylko za pomocą głowy. Uporać się wpierw z psychiką, a później z ciałem. Depresja i stres mogą być przyczyną przesadnego apetytu, szczególnie na słodkości. Preferencje tego smaku odziedziczyliśmy po przodkach. Dla nich słodki smak zerwanego owocu oznaczała, że skonsumowanie jego będzie bezpieczne, gorzkość ostrzegała przed niebezpieczeństwem. Wiadomo także, iż jadło dostatnie w cukier oraz węglowodany powiększa poziom tryptofanu we krwi. Wywołuje to bardziej wzmożone wnikanie tego aminokwasu do mózgu, gdzie aktywizuje wytwarzanie serotoniny. Jej podniesione stężenie polepsza nastrój. Dlatego zestresowani, zniechęceni odruchowo sięgamy do pudełka z ciasteczkami.

Jeśli to pojmiemy, będzie to pierwszy krok, by powiedzieć sobie: „czekolada to kiepski druh samotności”? Później zwykle nadchodzi refleksja, że pałaszowanie stresu jest podstępnym nieprzyjacielem.